Yetmiyor!!

Hani bir reklam vardı: 'Bir ay üç hafta olsun.' diye. Ben de diyorum ki: Bir gün 25-26 saat olsun. Hatta yuvarlak 30 yapalım şunu. Bir gün 30 saat olsun. Ayrıca bu 30 saat dayanabilecek güç de otomatikman bünyelere yüklensin. Tamam, çok şey istedim. O zaman sadece şu dayanma gücü yüklensin bünyelere. En azından benimkine yüklensin. Daha az uyuup daha fazla iş yapayım, ama hiç yorgun hissetmeyeyim.
Begüm uyanıkken onun peşinde koşturmaktan, aman kaymasın, düşmesin,aman elini sıkıştırmasın, başına birşey sıkıştırmasın diye gözetmekten birşey yapamıyorum. O uyuyunca da yediğimiz içtiğimiz tabağı toplayayım, Begüm'ün dağıttığı çekmeceleri, oyuncakları toplayayım, kurumuş çamaşırları katlayayım diye geçiyor. Böylece bilgisayara elimi süremeden, blog sayfalarında turlayamadan Begüm uyanıyor.
Ya da: Begüm uyuduğu anda bilgisayarın başına geçiyorum. İnternet sayfalarında gezinmeye başlıyorum, o blogdan bu bloga atlıyorum, kafama takılanlara bakıyorum, araştırıyorum. Daha hevesimi alamadan, merakımı gideremeden içeriden bir ses geliyor: Aaaauuuu... Ve Begüm uyanıyor. Ortalık darmadağın tabi. Bir yandan Begüm'ü zaptetmeye çalışıyorum, bir yandan yemeğini hazırlamaya çalışıyorum, ufak tefek ortalığı toparlamaya çalışıyorum. Bilgisayardaki açık explorer sayfaları da beni izliyor uzaktan. Kavuşmamız ancak Begüm'ün bir sonraki uykusunda...

Ya da: Begüm'ü uyutmaya çalışıyorum. Hanım uyumamak için direniyor. Onun uyumasını beklerken benim de uykum geliyor. 'Bir an önce uyusun da ben de yatayım.' diye dua ediyorum içimden ama ne fayda. Neyse sonunda uyuyor. Ben de doğru yatağa... Uykum var ama uyumam yine de biraz zaman alıyor. Dalıyorum uykuya. Yarım saat, kırk dakika yada bir saat sonra, uykumun en tatlı yerinde yine sesle uyanıyorum: Aaaauuu... Her gece olduğu gibi. Zaten gece rüyamın ortasında uyanmaktan gerçekle rüyayı karıştırır oldum. Günün illerleyen saatlerinde aklıma geliyor, 'Acaba gerçek miydi, rüya mıydı?' diye düşünüp duruyorum.