Neyse eve geldik. Yemek falan yedik. Sonra başladı uyutma çabalarımız. Önce babası denedi. Olmadı. Begüm ayaklandı geldi. Sıra bana geldi. Dün akşam aynı şeyi iki saat boyunca denemiş olduğumdan gerginim baya. Sakin başlayıp gergin bir halde bitirdik olayı. Toplamda yarım saat, belki daha az sürmüştür. Yatağa yatırdım. Kalkmaya yeltendi daha yanından ayrılmadan. Tekrar yatırdım. Mızıldanması ağlamaya, daha doğrusu çığırmaya dönüştü ve sanırım 5 dakika içinde daldı uykuya.
Fakaaaattt... Yarım saat sonra ağlayarak uyandı. Yatıyor ve gözleri kapalı ağlıyor. Bir şeyler soruyorum, cevap: aaaaaağğğğ Kucağıma aldım, sarıldım, yatıştırmaya çalıştım. Sonuç: aaaaağğğğ Sonradan sorulara cevap vermeye başladı ama hep olumsuz. Neyse onu da atlattık. Mutfağa gittik, süt ısıttık. Odasına geçtik. Talebi üzerine kitap okuduk. 5 cümleden sonra Begüm iptal..
Uyudu ama benim aklımda bin bir soru:
-Rüya, kabus falan mı gördü?
-Ağlayarak uyuduğundan mı böyle uyandı?
-Son zamanlarda -yapmamam gerekir biliyorum ama- tehditkar konuşuyorum uyku konusunda (uyumazsan parka gidemezsin gibi). Ondan mı etkilendi acaba??
-Haftada iki gün, bazen daha fazla babaanneye gidiyor. Orada farklı şekilde uyuyor. Bu uykuya dirençler ondan mı?
-Yoksa gündüz uykularımız tarih mi oluyor? Ama daha erken bence :((
Off n'olcak bizim bu halimiz. Zaten pek düzgün olmayan günlük rutinimiz de emzirmeyi kesmemizle tamamen altüst oldu. Onu oturtayım derken çabalarımın boşa çıkması beni gergin yapıyor.
Bakalım gelecek günler ne gösterecek bize.....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder